Je suis une Etoile

Toneelgroep Nunc, januari 2004

Regie Benjamin Van Tourhout
decor & affichebeeld door Viola Vandomme

…De rode doeken houden potjes gedekt, zijn een chic avondkleed of de fluwelen tapijten waarop Maria denkt te wandelen. Het rood staat voor het bloed, biedt troost en stopt de vermoeiden onder. Heel natuurlijk worden de doeken haast als extra personage bij het stuk betrokken…
Uit: HTTP://WWW.URBANMAG.BE/

“… Onder het doek liggen drie voorwerpen verborgen, een attribuut voor elk personage, zodat dit stuk een bijna symbolistische inslag krijgt. Typmachine als symbool van de aardse ratio, platenspeler symbool van de verheven kunst. Daartussen een knielbankje voor het geloof … Het rode doek fungeert als rode draad: nu eens wordt het een baljurk waarmee verbeten om een man gestreden wordt, dan weer het slaaplaken waarin Emma haar kinderen wiegt …”
Uit: De Morgen – Liv Laveyne 01/2004

…Het toneelbeeld voor Je suis une étoile is even sober als de dialogen… Dit is een kerkhof en Emma bezoekt een graf, ontdekt het letterlijk door het voorzichtig van onder het doek te halen. Zo zullen ook de andere obstakels van onder het doek gehaald worden, alsof het dingen zijn die beter voor de buitenwereld bedekt blijven…
Uit: HTTP://WWW.THEATERMAGGEZIEN.COM/ 19/01/2004 – Roger Arteel